Alicja Żebrowska

Alicja Żebrowska funkcjonuje w świadomości odbiorców sztuki jako postać niejednoznaczna. Jej wizerunek łączy skojarzenia związane z percepcją jej prac w ramach feministycznego obszaru sztuki krytycznej z zaskakującym dla wielu zwrotem artystki ku innym wartościom. W publikowanym przez nas wywiadzie autorka nakłania do reinterpretacji jej dzieł w perspektywie performatywnego eksperymentu psychologicznego czy osobowościowego, dystansuje się od interpretacji krytycznych, redukujących jej zdaniem, czy wręcz manipulujących sens wypowiedzi. Artystka formułuje także surowy osąd propozycji filozoficznej dominującej pośród uczestników silnie upolitycznionego polskiego „świata sztuki”, mówiąc o jego źródłowo komunistycznym rodowodzie. Żebrowska mówi o silnej presji wywieranej w tym kręgu na artystów, którzy jeśli nie dostosowują swojej twórczości do stawianych im oczekiwań, skazani są na wystawienniczy i medialny niebyt. 

Szczególnie interesujące wydają się być fragmenty rozmowy dotyczące powszechności, mocy i kulturowej roli rytuałów organizujących wiele aspektów naszej rzeczywistości. Jest to wskazanie na element silnie determinujący ludzkie zachowania i sposoby myślenia, wpływający niepostrzeżenie także na dziedziczenie czy replikowanie poglądów społecznych, politycznych a nawet artystycznych. Wydaje się, że przyjęcie zasady konieczności uwzględniania takiej determinacji w rozważaniach nad naszą kulturą sprzyjałoby przechodzeniu od logiki walki ku logice kulturotwórczego dialogu. 
Odpowiadając na pytanie: „W co wierzysz?” Alicja Żebrowska lokuje siebie na pograniczu agnostycyzmu, odwołuje się do figury „przechodnia”, filozofującego obserwatora rozmaitych systemów myślowych, działających niczym samowystarczalne mechanizmy, regulowane homeostatem na własny użytek zdefiniowanych pojęć.